Okres wyrazu i okres zdania w rozwoju mowy dziecka
Na drugi rok życia przypada w kształtowaniu mowy okres wyrazu. Dzięki ogromnemu rozwojowi ruchowemu, nasze dziecko ogląda i dotyka coraz większej ilości przedmiotów, nazywa je, określa, pyta, poznaje otaczający świat z dużą intensywnością.
[heart_this]
Zasób słownika biernego (ilość słów, które dziecko rozumie) jest znacznie większy niż czynnego (słowa, które wypowiada samodzielnie).
Pojawia się też dużo wyrazów dźwiękonaśladowczych (często określa tak zwierzaki: hau hau, miau miau, mu, itd.).
Ulepsza się wymowa spółgłosek wargowych: p, b, m, samogłosek (z wyłączeniem: ą, ę), pojawia się t, d, n, czasem k, g, j i głoski ciszące, głównie ś, czasem ć. Głoski trudniejsze (wymagające większej precyzji w ułożeniu języka) są zastępowane dźwiękami do nich zbliżonymi, a wyrazy złożone z wielu sylab są redukowane do pierwszej bądź ostatniej sylaby, np. miś- mi, daj – da, kwiaty- ty.
Pod koniec drugiego roku słownik dziecka zawiera około 400 słów. Nie musisz pilnować poprawności za wszelką cenę. Na siłę nie nauczysz też dziecka konkretnego słowa. To co warto robić to mówić wyraźnie i poprawnie, by dziecko słyszało poprawnie brzmiące słowa.
Okres zdania trwa aż do 3 roku życia. Najpierw słyszymy z ust dziecka zbitki wyrazów, potem twory dwuwyrazowe, przeważnie oznajmujące, w dalszej kolejności pojawiają się zdania składające się z trzech, czterech wyrazów, także pytające i rozkazujące.
W wypowiedziach tych pojawia się masa błędów gramatycznych i mowa może być niewyraźna, ale dziecko jest już rozumiane przez otoczenie (z praktyki wiemy, że często przez to najbliższe).
Słownik bierny i czynny znacznie się wzbogacają – pod koniec okresu zdania zawierają one około 1000 słów. Ulubionymi częściami mowy są rzeczowniki- przeważnie nazwy przedmiotów z otoczenia i czasowniki (często czynności samoobsługowe), zdarzają się też przymiotniki.
W tym czasie, oprócz w/w głosek, dziecko powinno wypowiadać również głoski: f, w, fi, wi, ki, gi, ź, dź, l, ł, ch, ń, pod koniec okresu może pojawić się s, z, c, dz i samogłoski nosowe ą, ę. Trudniejsze w artykulacji głoski są zastępowane tymi, które potrafi wymówić.
